To dopiero początek… – część pierwsza

Ponieważ prywatnie bardzo cenię sobie stalkerskie klimaty, a podobną sympatią darzę przelewanie myśli na klawiaturę laptopa, postanowiłem sprawdzić własną umiejętność… pisania opowiadań. Tym sposobem powstało „To dopiero początek…”, którego akcja dzieje się w głębi Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia.

Dzisiaj publikujemy pierwszą z pięciu części. Kolejne wkrótce. Miłej lektury!

Oczywiście czekamy na komentarze! Za pomoc bardzo dziękuję Sławkowi Nieściurowi, który udzielił mi kilku dobrych rad.

Krasnolud wyszczerzył się w złośliwym uśmiechu, obnażając przegniłe pieńki zębów.

– Przegrałaś wszystkie artefakty, dziewczyno, co masz do oddania? – spojrzał wymownie na medalion wiszący na szyi siedzącej naprzeciwko kobiety.

Miejscowi nazywali szefa lokalnej bandy oprychów Krasnoludem, ponieważ z wyglądu przypominał on właśnie tę baśniową rasę. Niski, krępy, ogolony na łyso, z bujną brodą. Szkoda, że brudną. Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego ludzie w Zonie o siebie nie dbają. Wiem, ciężkie czasy, są ważniejsze sprawy i tym podobne. Ale, na wszystkie anomalie razem wzięte, żeby capić na kilka metrów? Zastanawiałem się, czy może nie chodzi o swoisty PR. No wiecie – jest Zona, w niej mutanty, to i brudasy muszą być do kompletu.

Loki bujnych, rudych włosów zasłaniały jej połowę twarzy, ale i tak widać było, że jest wyjątkowej urody. Jędrne piersi unosiły się w rytmie przyspieszonego, nerwowego oddechu. Przegrała ostatni artefakt w poprzedniej partii, więc za kolejną porażkę nie miała czym zapłacić. Muszę przyznać, że rzadko zdarza mi się spotykać kobietę-stalkera, a ta wyjątkowo przykuwała wzrok.

– Tego nie dostaniesz – próbowała być stanowcza, ale głos jej drżał. Bała się.

– Jak nie świecidełko, to wezmę co innego – tym razem spojrzał niżej i puścił porozumiewawczo oko.

Dziewczyna poderwała się przewracając krzesło, na którym siedziała. Wyciągnęła zza pasa mały nożyk i machnęła ostrzegawczo.

– A ty co, obieraniem ziemniaków zamierzasz się wykpić? – zaczął śmiać się Krasnolud. Nikt do końca nie wiedział, skąd wziął się w Oazie, ale plotki mówiły, że przybył wraz z pierwszymi ekipami ratunkowymi i dowodził jedną z grup komandosów. Powstało już kilka legend o tym, jak udało mu się przetrwać Pierwszą Emisję, podczas gdy wszyscy jego podopieczni najzwyczajniej w świecie wyparowali.

– Brać ją! – siedzący za rudowłosą dwaj mężczyźni, przydupasy Krasnoluda, chwycili dziewczynę pod ramiona i unieruchomili. Ta szarpała się, kopała powietrze, ale nie miała szans z trzymającymi mocno drabami.

– Bądź grzeczna, a szybko załatwimy sprawę i będzie po wszystkim – Krasnolud podszedł bliżej i złapał ją za pas. Dziewczyna kopnęła go kolanem w brzuch.

– Tego już za wiele, dziwko! – zamachnął się na nią pięścią wielkości bochenka chleba.

– Oszukiwałeś, Krasnoludzie – przerwałem teatrzyk. Czy ja choć raz będę potrafił trzymać język za zębami i nie mieszać się w nie swoje sprawy? Pewnie nie…

Napastnik w ostatniej chwili powstrzymał cios i zaczął wodzić po sali wzrokiem szukając tego, kto ośmielił się mu przerwać, czyli mnie. Biesiadnicy unikali jego spojrzenia, niektórzy już dawno opuścili Juchociąga – lokalną knajpę. Barman, jak zwykle, stał spokojnie za ladą, czekając na rozwój sytuacji. Ręce schowane miał pod blatem, gdzie trzymał swojego obrzyna. Jak sam mówił – „tak na wszelki wypadek”.

– A to nieładnie tak oszukiwać, a potem żądać za to zapłaty – ściągnąłem jego uwagę. Siedziałem nieruchomo przy dogasającym kominku, ciesząc się resztkami ciepła, które zapewniał. Wiedziałem, że za chwilę ten błogostan się skończy. Twarz schowałem w cieniu kaptura, więc zaskoczony grubas nie wiedział, z kim za chwilę porozmawia.

– Żywot ci niemiły, kurwi synu? – Krasnolud rozwścieczony zaczął iść w moim kierunku, wyciągając po drodze zza pasa długi, zakrzywiony nóż. Kosa spora, muszę przyznać.

– Matki mojej nie znam. Być może była kurwą, ale to zawód jak każdy inny – odparłem.

Krasnolud podszedł do mnie i wyciągnął przed siebie ostrze.

– Zanim zarżnę cię jak świninę, ryj mi pokaż – zażądał.

– Zabierz mi ten kozik sprzed nosa, bo wsadzę ci go tak głęboko w dupę, że wyjdzie gardłem. Oddaj pani artefakty, dokładnie pięć sztuk, zabieraj swoich chłystków i spierdalaj ganiać prypeć-kabany po lesie, a nic się nikomu nie stanie. No i zrób coś z oddechem, bo śmierdzi ci z gęby tak, że nie zdzierżę – uniosłem głowę i spojrzałem prosto w oczy zbitemu z tropu Krasnoludowi.

– Co? Hahahaha! – Krasnolud wybuchł gromkim śmiechem. Trzymający wciąż walczącą o wolność dziewczynę mężczyźni poszli w jego ślad.

– Wiesz kim jestem, stalkerze? – Krasnolud wpadł w furię. Piana poszła mu z ust, twarz zaszła purpurą.

– Doskonale wiem, towarzyszu Nikołajewiczu – moja odpowiedź sprawiła, że przekrwione oczy wyszły mu z orbit. – Jesteś tchórzem i mordercą. Gdy dowiedziałeś się, co stanie się z twoim oddziałem, zwyczajnie uciekłeś do schronu, zostawiając swoich podkomendnych na pastwę losu. Wiem, bo byłem wśród nich. Jakim byłeś dowódcą, skoro nawet mnie nie pamiętasz? Teraz udajesz obcokrajowca i dybiesz na frajerów, którzy napatoczą się tobie i twoim przydupasom.

– Słuchaj no… – zaczął, ale zanim zdążył zareagować, poderwałem się błyskawicznie z krzesła. Chwyciłem go lewą dłonią za długi warkocz upleciony z brody, a prawą pozbawiłem noża. Płynnym ruchem znalazłem się za jego plecami i wciąż ciągnąc za zarost zmusiłem grubego, aby ten się zgiął w pół. Ostrze weszło w odbyt szybko, bezdźwięcznie. Krasnolud wydał z siebie przeraźliwy wrzask, który za chwilę się urwał, ponieważ nóż zagłębił się w jego wnętrzu po samą rękojeść. Aby się upewnić, że siedzi wystarczająco solidnie na miejscu, przekręciłem go w lewo. Miażdżony kręgosłup zachrzęścił, potężne cielsko zwaliło się na drewnianą podłogę, pokrywając ją szybko szkarłatem.

– A jednak za krótki – stwierdziłem beznamiętnie, patrząc na swoje dzieło. Ciało Nikołajewicza drgało, a z ust toczyła się krwawa piana. Zdjąłem kaptur.

Kiedyś byłem nawet przystojny. Dziś moją twarz szpeci długa blizna, ciągnąca się od lewego zakola, a kończąca na krawędzi żuchwy, tuż przy brodzie. Właściwie każdy, kto mnie widzi sądzi, że to pamiątka po starciu z jakimś potężnym mutasem, czemu zresztą nie zaprzeczam, bo trzeba dbać o opinię, nie? Prawda jest, delikatnie mówiąc, inna. Kiedyś złaziłem po stalowej drabince do przypadkowo odkrytego schronu. Jak na porządnego stalkera przystało, postanowiłem wleźć do środka, aby poszukać artefaktów, czy innego, cennego chabaru. W połowie drogi mocowania puściły, a ja runąłem w dół, robiąc pięknego, zapewne wysoko punktowanego w rozmaitych programach typu „Największy debil Rosji”, grinda ryjem po ścianie, zahaczając po drodze o wystający ze ściany gwóźdź. Niewiele brakowało, a straciłbym oko. Tak, to już koniec historii mojej blizny.

Spojrzałem wprost na osłupiałych osiłków, którzy gapili się na mnie z rozdziawionymi gębami nie do końca wierząc w to, czego właśnie byli świadkami. Dziewczyna, korzystając z ich konsternacji, czmychnęła za filar podtrzymujący strop.

– Wam też dam szansę – rzuciłem. – Spieprzajcie stąd, zanim zmienię zdanie.

– Saszka, zbieramy się – szturchnął jeden drugiego, po czym zaczęli się wycofywać w kierunku drzwi.

Pochyliłem się nad martwym już Krasnoludem i zacząłem go przeszukiwać. W wewnętrznej kieszeni brudnej, skórzanej kamizelki znalazłem nieco kasy.

– Tobie się już nie przydadzą, a ja mam opłacony nocleg na kilka dni.

Potem podszedłem do stołu, przy którym siedział i podniosłem puszkę na artefakty. Dziewczyna podbiegła do mnie. Po policzkach ciekły jej wielkie jak groch łzy.

– Dziękuję, nawet nie wiem, jak mogę ci się odwdzięczyć… – znieruchomiała po tym, jak sama wpadła na odpowiedź, która za chwilę mogłaby paść. Odruchowo cofnęła się, szukając ewentualnej drogi ucieczki.

– Spokojnie, nic od ciebie nie chcę – otworzyłem puszkę i wysypałem zawartość na stół. Doskonale wiedziałem, które artefakty należały do dziewczyny, więc szybko je oddzieliłem od pozostałych i wrzuciłem z powrotem do pojemnika, oddając prawowitej właścicielce.

– To chyba twoje – stwierdziłem i ruszyłem w kierunku wyjścia. Nie chciałem być na miejscu, gdy osiłki wrócą z kumplami. A wrócą na pewno. Dość kłopotów na dzisiaj. Po drodze zostawiłem na szynkwasie zapłatę za nocleg i strawę.

– Dawaj dyla, Czarny – Barman był równym gościem, który już raz ratował mnie z opresji. – Jakby kto pytał, nie było cię tu, jasne?

– Jasne – kiwnąłem krótko.

Na zewnątrz było zimno, zaczynał kropić deszcz. Ponieważ Juchociąg był jedynym miejscem, w którym dało się przenocować, czekał mnie nocleg pod gołym niebem. Miałem wprawdzie ruszać jutro, ale wszystko wskazuje na to, że plany ulegną zmianie. Oczywiście nie zdążyłem nawet dojść do centrum, a drogę zastąpiło mi pięciu chłopa. Dwóch, a jakże, poznałem kilka minut temu.

– Ciekawe, czy teraz będziesz taki cwany, stalkerze – odezwał się ten, którego kolega nazwał Saszką.

– Słuchajcie, nie chcę kłopotów – uniosłem dłonie w pojednawczym geście. Czułem się jak w filmach klasy „Z”, w których główny bohater najpierw próbuje załagodzić sytuację, a później roznosi w drobny mak nieszczęśników, którzy mieli pecha stanąć mu na drodze. Problem w tym, że tu Zona, a nie Hollywood.

– Trochę na to za późno – odparował ten drugi. – Zatłukłeś Krasnoluda, a to nasz dobry kolega był.

Każdy z nich trzymał w łapie konkretnych rozmiarów oręż. W sumie naliczyłem trzy pałki, siekierę i, o zgrozo, widły. Wyciągnąłem zza pazuchy mojego ukochany nóż bojowy, który dla podkreślenia zajebistości klingi nazwałem „Przecinakiem” i wymierzyłem prosto w Saszkę.

– Jeden krok, a któryś z was pożegna się z marnym żywotem – chciałem brzmieć stanowczo, ale poczułem się jak laska z Juchociąga. Wiedziałem, że mam przesrane. Że też musiałem zdać całą broń palną w depozycie na wejściu do Oazy.

– Umiesz liczyć, stalkerze? – zapytał jeden z bandziorów. – Nas jest pięciu, ty jeden. Nawet jak dziabniesz któregoś, reszta rozniesie cię na strzępy.

– Skoro i tak mam zginąć, zabiorę jednego ze sobą – trzymałem fason. – Który na ochotnika?

Machnąłem im przed oczami ostrzem i z satysfakcją stwierdziłem, że miny im nieco zrzedły. Dobrze, wyglądało na to, że zaczęli zastanawiać się, czy warto oddawać życie za i tak już martwego przywódcę, który nie będzie przecież miał do nich pretensji, że nie został pomszczony.

– No to jak będzie? Mam wybrać, czy któryś sam się zgłosi? – Saszka opuścił nieco siekierę, pozostali stali nieruchomo.

– Jeszcze się spotkamy, stalkerze – największy z napastników opuścił pałkę. – Idziemy, chłopaki, szkoda fatygi na tego gnoja.

Odeszli. Kurwa, nie wierzę! Powietrze zeszło ze mnie niczym z przebitego balonu urodzinowego. Nie zastanawiając się długo ruszyłem w kierunku głównej bramy. Im szybciej dostanę swój chabar z powrotem, tym bezpieczniej będę się czuł. Przenocuję w ambonie, którą wypatrzyłem na skraju lasu w trakcie wypadu dwa dni temu.

Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, przy bramie poszło gładko. Gdy tylko pokwitowałem odbiór sprawdziłem przy ochroniarzu cały pakunek i z ulgą stwierdziłem, że wszystko wróciło do mnie w takiej ilości, jaką zostawiłem. Nóż bojowy, sfatygowany kałach z dwoma magazynkami i tetetka z większym zapasem amunicji.

Kliknij, aby przeczytać drugą część opowiadania.